Czahary- Maria Rodziewiczówna

Maria Rodziewiczówna- polska Jane Austen. Historia fascynującej, silnej kobiety, która nie zamierza oddawać swojej ręki byle komu. Uwielbiam historie kobiet z charakterem, mających swoje zdanie, upartych, idących pod wiatr!!! ..a książkę dostałam od mamy :)

• ' Żyłam z ludźmi, więc jestem zła.'

• : -Ty nie rozumiesz tego. Ty nie masz serca.

- Takiego, żebym je komu dawała, dlatego że prosił, to nie, dzięki Bogu.'

• ' Zwykle lodowata twarz była roztopiona wewnętrznym zadowoleniem.'
• '.. miała w twarzy taki blask, jak to radosne słońce wiosenne.'
• ' Miał w sobie bezczelność, zuchwalstwo, chytrość i siłę zwierzęcia młodego, silnego, pewnego zdobyczy.'
• ' Lach, co się nie śmieje, to chory, ale Lach, co mużykowi hardemu zębów nie wybije, to już całkiem nieżywy.' [mużyk- prosty chłop]
• ' Taki, co nie gada, lepiej słucha i pamięta.'
• ' (...) w ręku moim ona, ino jeszcze nie duszę.'
• ' A moja ona będzie po woli czy po niewoli.'
• ' Ubiję a mieć muszę!'
• ' Mało znała ludzi, a jeszcze mniej zajmowały ją małostki życia domowego, plotki i stan finansowy.'
• ' Takiej, jak ona, w stadzie nie żyć.'
• ' Wstyd od baby uciekać, śmiech przed ludźmi! Nijak ratunku nie ma.'
• ' .. dotąd trwa to 'tymczasem', do końca życia 'tylko'!'
• ' Ciało dłużej żyje niż dusza.'
• ' Ale ciało idzie powoli, lecz nieubłaganie do zimy, a dusza ma listopady i znowu kwietne maje, potężna jak przyroda.'
• ' Nie zbłądzim póki razem.'
• ' Muzyka zagłuszała wycie wichru, a może i zgrzyty w jego duszy.'
• ' Ona czuła ten wzrok, zawadzał jej, zmarszczyła brwi, skupiając uwagę na nutach, wreszcie przerwała grę, obejrzała się.'
• ' Czuję się przede wszystkim nielubianym, następnie krytykowanym, wreszcie zupełnie odosobnionym.'
• ' Królewny z bajek zwykle bywają samotne.'
• '.. miesiąc wszedł, wieczór był rozmarzająco ciepły.'
• ' Nie jest ani głupią ani naiwną, nie udaje pruderii, nie unika niebezpieczeństwa, ale jest jakaś nieuchwytna.'
• '.. nie każda kobieta jest dla każdego do zdobycia.'
• ' Już się cofnęła, zamknęła duszę i zaśmiała się.'
• ' Oczy jej bystre i nieustraszone, poczęły jednak łamać się pod jego spojrzeniem, próbowała się uśmiechnąć- nie mogła. Chciała cofnąć rękę, ale ją przytrzymał i rzekł głucho: Daj mi żyć.'
• ' Ja byle czego nie breszę!
• ' -Czekałabym, nie jak ofiara i nie złamana. Twój dom jest. Wejdź! i zostań już..
-Dasz mi życie.'

 Jestem z innej epoki. Zdecydowanie.